Fonograficzny Debiut Roku – Jazz
Szymon Białorucki
Maciej Kitajewski
Marek Konarski
Paweł Mańka
Daniel Nosewicz

O miano najlepszych płyt jazzowych ubiegało się 101 albumów. O nominację w kategorii Jazzowy Artysta Roku walczyło 100 muzyków, a piątkę najlepszych debiutantów Akademia wybrała z grona 27 jazzmanów i jazzmanek.

Ponad 1600 artystów wykonawców, twórców, profesjonalistów z branży fonograficznej oraz dziennikarzy muzycznych – członków Akademii Fonograficznej – głosowało na zgłoszenia zarejestrowane w tegorocznej edycji konkursu.

Członkowie sekcji muzyki rozrywkowej wskazali po pięć nominacji dla najlepszych albumów w ośmiu kategoriach „gatunkowych” (począwszy od muzyki pop, przez hip-hop, skończywszy na piosence poetyckiej i literackiej), pięć najlepszych utworów i teledysków ubiegłego roku, a także pięć najciekawszych artystek, artystów i zespołów/projektów muzycznych 2021 roku. Nominacje przypadną także debiutantom i debiutantkom, autorom, autorkom, kompozytorom, kompozytorkom, producentom i producentkom.

Akademia Fonograficzna to powołana w 1999 roku uchwałą Walnego Zgromadzenia Członków Związku Producentów Audio Video organizacja branżowa, przyznająca najważniejsze z polskich nagród muzycznych – Fryderyki.

Organizator: Związek Producentów Audio Video, Akademia Fonograficzna

Partnerzy: Związek Artystów Wykonawców STOART, Stowarzyszenie Autorów ZAiKS

http://jazzforum.com.pl/main/news/fryderyk-2022-jazzowe-nominacje

Marek Konarski, 2021

Nie wiem, czy Państwo też tak mają, ale ja zauważam, że nieco innego jazzu z chęcią słucham latem. Optuję za dźwiękami rześkimi, przyjemnymi, luźnymi, nienapuszonymi. Nie lubię podczas wakacyjnej aury głowić się ponad miarę, roztrząsać muzycznych zawiłości, usilnie doszukiwać się ukrytych znaczeń pośród arytmii i atonalności. Szczęśliwie na moją jazzpressową półeczkę letnią trafia do recenzji krążek, który ani chybi ani mnie, ani słuchaczom dotkniętym taką przypadłością jak ja krzywdy nie zrobi. Konarski & Folks podoba mi się już w warstwie edytorskiej – sugerującej, że rzecz nie jest sztywna, raczej czarowna, z polotem. Zawartość muzyczna to potwierdza.

Łączenie jazzu z folkiem ma na naszym swojskim poletku niebagatelne tradycje (nota bene historia ta często pisana jest nutami saksofonu), można więc mówić o obraniu przez lidera-saksofonistę, debiutanta, ścieżki względnie bezpiecznej, sprawdzonej. Jeżeli czegoś się minimalnie obawiałem, to zetknięcia z jazzowym trawestowaniem skocznych i z lekka niepoważnie brzmiących folkowych łamańców (z całym szacunkiem dla muzyki ludowej). Tutaj tego nie ma – no, może z jednym, tyciutkim wyjątkiem. Summa summarum muzyka ta tchnie romantycznością, melodyjnym powabem i zaskakującą dojrzałością młodego instrumentalisty – również kompozytora.

Bywa ilustracyjnie, słodko, niekiedy surowiej (to jednak całkiem udany jazz środka przede wszystkim), a potencjalnie największe pułapki – folkowe evergreeny Jabłuszko i O mój rozmarynie – wywołują jeno rozmarzenie, wypadając nie gorzej niż subtelne Dwa serduszka z filmowej Zimnej wojny. Płyta nie trwa dłużej niż 40 minut, ale przez ten czas słuchacz daje się wkręcić, pozostając w drobnym niedosycie, z ochotą na niezwłoczny replay.

Podsumowując, płyta Konarski & Folks jest lekka, idealna na letnie rozważania (albo nicnierobienie) – lecz bezsprzecznie kunsztowna, nagrana z respektem i świeżym spojrzeniem na – zdawać by się mogło – mocno zaorany już temat folk jazzu. Brawa dla Konarskiego i wszystkich towarzyszących mu zdolnych „folks”.

Autor: Wojciech Sobczak-Wojeński

https://jazzpress.pl/plyty/konarski-folks-konarski-folks

MAREK KONARSKI: KONARSKI & FOLKS

Rating: ★★★★

Konarski & Folks

Marek Konarski, rocznik 1992, to jeden z najbardziej oryginalnych i twórczych saksofonistów młodego pokolenia. Jego pozycję na rynku artystycznym ukształtowało nie tylko bogate doświadczenie koncertowe, a w tym projekty realizowane wspólnie z gwiazdami europejskiego i światowego jazzu takimi jak Jerry Bergonzi, Tim Hagans, Anders Mogensen, David Braid czy Carl Winter, ale także wysoko cenione w środowisku jazzowym rejestracje płytowe. W marcu 2021 roku ukazał się jego autorski album zatytułowany „Konarski & Folks”, który otrzymują wraz z niniejszym numerem prenumeratorzy naszego czasopisma.

JAZZ FORUM: Należysz do grona osób, których przygoda z jazzem rozpoczęła się w gorzowskim Jazz Clubie „Pod Filarami”. Na czym polega magia tego miejsca i jego umiejętność przyciągania jazzowych talentów?

MAREK KONARSKI: Nie użyłbym tu słowa magia, to raczej konsekwentnie nawarstwiana i trwająca już kilka dekad umiejętność pracy z publicznością i młodymi muzykami, których w otoczeniu klubu nigdy nie brakuje. W tym zakresie doświadczenia gorzowskich „Filarów” i jej lidera Bogusława Dziekańskiego są imponujące. Pewnie należy do nich również umiejętność korzystania z potęgi jazzowej magii, ale o to musisz już zapytać samych zainteresowanych.

JF: A jak ty skorzystałeś z doświadczeń gorzowskich „Filarów”?

MK: Rzecz rozpoczęła się, gdy byłem jeszcze gimnazjalistą. Miałem wtedy możliwość uczestniczenia w organizowanych przez gorzowski klub audycjach Małej Akademii Jazzu. Do dziś pamiętam zajęcia prowadzone przez Adama Wendta – pełne humoru, przyjaznej, optymistycznej atmosfery i znakomitych improwizacji, które mnie zachwycały. Po jednym z takich spotkań podszedłem do Bogusława Dziekańskiego i oznajmiłem mu, że ja też jestem saksofonistą. Dostałem wtedy zaproszenie na najbliższy koncert do klubu. Pamiętam, że czułem się wtedy wyróżniony.

JF: Skorzystałeś z tego zaproszenia?

MK: Oczywiście, już kilka dni później. Sam klub nieco mnie onieśmielił. Przywitała mnie gęsta chmura papierosowego dymu, plakaty koncertowe, zdjęcia jazzowych znakomitości, których większości w tym czasie nie potrafiłem jeszcze rozpoznać, i sala koncertowa – przyciemniona, klimatyczna, z instrumentami rozłożonymi na scenie. Obraz niczym z filmu. Miałem wtedy 14 lat. Koncert rozpoczął się z małym opóźnieniem, czyli (jak się później dowiedziałem) zgodnie z jazzową tradycją. Niestety, trafiłem na awangardowe trio z saksofonem.

JF: I udało ci się wytrwać do końca?

MK: Nie, to przekraczało moje możliwości. Po dziesięciu minutach wyszedłem zawiedziony. Z doświadczeń, które wyniosłem z Małej Akademii Jazzu, miałem nieco inny obraz tej muzyki i zrozumiałem, że muszę wszystko przeanalizować na nowo.

JF: Nie zniechęciłeś się?

MK:Przeciwnie, choć okoliczność wytrąciła mnie z równowagi. Postanowiłem jednak nie odpuszczać i po tygodniu znów pojawiłem się na koncercie klubowym. Na szczęście tym razem wszystko odbyło się w atmosferze bardziej przyjaznej mojej ówczesnej wrażliwości muzycznej. Z każdym kolejnym koncertem, a starałem się ich nie opuszczać, moja percepcja zaczęła się zmieniać. Coraz więcej ogarniałem i rozumiałem. Po kilku miesiącach nawet awangardowi saksofoniści byli dla mnie do przełknięcia.

Zacząłem też doceniać możliwość słuchania wybitnych artystów w moim rodzinnym mieście, choć nie jest ono metropolią. Stopniowo uczyłem się, co z dzisiejszej perspektywy wydaje mi się szczególnie ważne, alchemii klubowego życia, które okazało się dla mnie niezwykle atrakcyjne i pociągające. Podpatrywałem muzyków, którzy po koncertach zostawali w klubie, by rozmawiać z fanami lub prowadzić jazzowe dysputy przy piwie, ale także szefostwo i personel klubu. Okolicznością niesprzyjającą był tu tylko fakt, że godzina odjazdu ostatniego autobusu do domu zawsze przychodziła zbyt szybko.

JF: Dziś sam angażujesz się w działalność „Filarów” nie tylko jako artysta, ale także wykładowca Małej Akademii Jazzu. Traktujesz to jak spłacanie długu czy raczej sądzisz, że praca na rzecz publiczności to dziś powinność każdego profesjonalnego artysty?

MK: Obie możliwości, o których mówisz, są do pewnego stopnia prawdziwe. Od roku 2015 jestem wykładowcą Małej Akademii Jazzu i próbuję wpisać się w tę rolę najlepiej, jak potrafię. Myślę, że ślady w pamięci, które pozostawiła MAJ, pozwalają mi lepiej rozumieć muzyczne potrzeby jej dzisiejszych uczestników. Staram się podążać za nimi, ale nie w sposób bierny. Traktuję je raczej jako punkt wyjścia do aranżowania spotkań z muzyką improwizowaną, które poprowadzą muzyczną wyobraźnię młodych odbiorców do nowych muzycznych światów, a czasami do głębszego rozumienia tego, co jest ich muzyczną codziennością. Sam tego kiedyś doświadczyłem i uważam, że to droga właściwa, choć mam świadomość, że należy ją ciągle wyznaczać na nowo. Jeżeli ktoś chciałby to nazywać spłacaniem długu, nie zamierzam protestować.

Sprawą odmienną są wymogi jazzowej profesji, o których mówisz. Angażowanie się w pracę na rzecz budowania publiczności, a działalność MAJ bez wątpienia wpisuje się w ten obszar, to jej nieodzowna część, zwłaszcza dzisiaj, gdy presja mediów jest ogromna. Sporo nasłuchałem się na ten temat w trakcie studiów jazzowych w Danii.

JF: A jak to się stało, że zdecydowałeś się wybrać studia jazzowe w Danii, a nie w Polsce?

MK:W 2009 roku brałem udział w warsztatach jazzowych w Chodzieży. Poznałem tam dwóch znakomitych muzyków: Artura Tuźnika i Macieja Kądzielę. Bardzo spodobała mi się ich gra, wyróżniająca się, zwłaszcza w warstwie brzmieniowej, od reszty uczestników warsztatów. Po zajęciach miałem okazję spotkać się z nimi i dowiedziałem się, że studiują w Odense w Danii. Ich opowieści o uczelni i studiowaniu wydały mi się bardzo interesujące i postanowiłem spróbować szczęścia. Egzaminy odbywały się zimą 2011 roku i trwały trzy dni. W pamięci ut­kwiła mi nie tylko otwartość i życzliwość komisji, ale także jej wyraźne rozbawienie, gdy pojawiłem się przed nią po raz pierwszy. Jak się później okazało, powodem był mój nazbyt chyba formalny strój i fakt, że tylko muzycy z Polski podchodzili do egzaminów w garniturach.

JF: Czy są jakieś różnice pomiędzy stu­diowaniem jazzu w Danii i Polsce?

KM: To trudne pytanie. Nigdy nie studiowałem jazzu w Polsce i nie do końca znam realia panujące w polskich ośrodkach kształcenia jazzowego. Moja wiedza jest tu wyłącznie pośrednia. Jeżeli chodzi natomiast o studiowanie w Danii, a zwłaszcza w Syddansk Musik Konservatorium, to dominantę stanowi kreatywność i swoboda twórcza studentów, na to się tutaj stawia. Edukacja obejmowała wyłącznie przedmioty muzyczne w wymiarze około dziesięciu godzin tygodniowo. Do dyspozycji studentów szkoła oddaje liczne ćwiczeniówki, z których można korzystać do drugiej w nocy. Poza tym istnieje tu też głęboko zakorzeniona tradycja przebywania w murach akademii.

Oprócz zajęć i ćwiczeń na instrumencie, studenci spędzają tu niemal cały wolny czas. Oburzenia nie budzi też umieszczony na korytarzu automat z piwem. Tym, co zwraca uwagę przybysza z Polski, są otwarte i demokratyczne relacje panujące pomiędzy studentami i profesorami. Wzajemna krytyka nie jest traktowana, jak zachowanie przekraczające przyjęte normy akademickie i kulturowe. Wszystko to sprawia, że studiowanie tu daje znakomite warunki do rozwoju twórczych indywidualności.

JF: A w jaki sposób uczelnia wciąga studentów w wir koncertowego życia?

MK: Nie potrafię precyzyjnie odtworzyć strategii uczelni w tym zakresie, ale w moim przypadku odbywało się to w sposób bardzo naturalny. Mniej więcej na drugim roku studiów Anders Mogensen, ówczesny dziekan wydziału jazzu i znakomity perkusista, zaczął mnie zapraszać na wspólne koncerty w Odense. Wspólnie z nami występowali wówczas Carl Winter (fortepian) i Johnny Aman (kontrabas),którzy razem z Mogensenem tworzyli znaną i bardzo popularną na świecie sekcję rytmiczną.

Mogę domniemywać, że mój udział w koncertach był dla mojego ówczesnego dziekana satysfakcjonujący, gdyż kolejne propozycje koncertowe, które stale otrzymywałem, były coraz „poważniejsze”. Dzięki nim zacząłem regularnie grać w bardziej prestiżowych miejscach, poznawać kreatywnych muzyków i nawiązywać nowe przyjaźnie artystyczne itp. Po jakimś czasie rzecz zaczęła procentować propozycjami grania „zastępstw” za poważnych, światowych saksofonistów.

JF: Czy w ten kontekst należy wpisywać też twoją współpracę z legendarnym amerykańskim saksofonistą Jerrym Bergonzim oraz nominowanym trzykrotnie do nagrody Grammy trębaczem Timem Hagansem?

MK: Jerry Bergonzi był honorowym profesorem mojej uczelni. Raz lub dwa razy w roku pojawiał się na uczelni, by prowadzić warsztaty jazzowe ze studentami. Na jednym z takich spotkań zagrałem z nim na ochotnika kilka standardów jazzowych, a po kilku dniach zadzwonił do mnie dziekan wydziału (członek kwartetu Bergonziego) z informacją, że Jerry zaprasza mnie do udziału w kilku wspólnych koncertach. To były niezapomniane chwile.

Z Timem Hagansem spotkaliśmy się raczej przypadkowo. Znakomity trębacz miał w planie koncert z Bergonzim w Kopenhadze, ale życie skomplikowało plany i Bergonzi nie mógł pojawić się na koncercie. Wtedy Anders Mogensen zaproponował, by Tim zadzwonił z propozycją do mnie. Z wrażenia nie pamiętałem, jak dotarłem do klubu. Na szczęście wszystko skończyło się dobrze i nie poprzestaliśmy na jednym koncercie. Łącznie zagraliśmy ich sześć.

JF: Występowałeś ze swoimi profesorami także w Polsce i innych krajach.

MK: Występowaliśmy głównie w Danii, Szwecji i Polsce. Większość z tych koncertów była najbardziej wymagającą szkołą życia i umiejętności przetrwania na scenie, jaką kiedykolwiek przeszedłem. Wspomnę tu chociażby koncert z Bergonzim. Nuty otrzymałem tydzień wcześniej i starałem się przygotować materiał najlepiej jak potrafiłem, ale na próbie dźwiękowej przed koncertem Jerry zmienił prawie cały repertuar. Poinformował nas, że napisał ostatnio kilka nowych numerów, a tamtego dnia zaaranżował je w hotelu i chciał sprawdzić, jak to wszystko brzmi. Znałem już trochę Bergonziego i wiedziałem, że coś takiego może mnie spotkać, ale trzeba było jeszcze sprostać zadaniu, a gdy gra się ze światową gwiazdą, rzecz ciąży podwójnie.

JF: Jesteśmy w przeddzień wydania twojej najnowszej płyty „Konarski & Folks”. To już chyba dziesiąty album w twojej karierze. Czym różni się ten projekt od poprzednich?

MK: „Konarski & Folks” to pierwsza płyta, na którą sam skomponowałem i zaaranżowałem cały materiał muzyczny. Mogę więc z dumą stwierdzić, że to płyta autorska. Znajduje się na niej dziewięć utworów, z czego siedem to moje własne kompozycje, a dwa kolejne to polskie pieśni ludowe w nowych aranżacjach.

JF: Kiedy zrodził się pomysł, by sięgnąć po inspiracje zaczerpnięte z folkloru?

MK: Trzeba tu cofnąć się do roku2018. Otrzymałem wówczas propozycję zagrania koncertu w gorzowskich „Filarach” z okazji 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Zastanawiałem się nad repertuarem i doszedłem do wniosku, że powinienem sięgnąć po inspiracje do zasobów polskiej muzyki ludowej. Napisałem kilka kompozycji w klimacie folkowym i okazało się, że publiczność przyjęła je entuzjastycznie, a ja upewniłem się w przekonaniu, że powinienem dalej rozwijać ten obszar moich twórczych zainteresowań. Zacząłem konsekwentnie i metodycznie słuchać polskiej muzyki ludowej z różnych regionów i w większym lub mniejszym stopniu przemycać jej motywy do moich kompozycji jazzowych. Próbowałem też eksperymentować, zapraszając na koncerty inspirowane polskim folklorem duńskich muzyków jazzowych. Rezultaty były często zaskakujące, zwłaszcza w warstwie brzmieniowej. W roku 2020 uznałem, że dysponuję materiałem, który warto zarejestrować na płycie.

JF: „Konarski & Folks”to, jak sam mówisz, projekt autorski. W jaki sposób dobrałeś partnerów do jego zrealizowania?

MK: Zależało mi na nagraniu płyty z muzykami, z którymi łączy mnie podobny sposób rozumienia i odczuwania muzyki. To album bardzo osobisty i trudno byłoby nagrać go w innym gronie. Dlatego zaprosiłem do współpracy Artura Tuźnika, Damiana Kostkę, Kubę Gudza oraz gościnnie Anię Rybacką. Nie było to przedsięwzięcie łatwe pod względem logistycznym, ponieważ większość z nich mieszka dziś za granicą, ale udało się.

Zależało mi też na odpowiednim ukształtowaniu płyty pod względem brzmieniowym, dlatego zaprosiłem do współpracy Briana Massakę, który wykonał miks i mastering nagranego materiału. To kreatywny profesjonalista obdarzony wyobraźnią muzyczną. Dlatego mam nadzieję, że jakość brzmieniową materiału docenią nie tylko słuchacze wykorzystujący tradycyjne nośniki, ale także słuchający muzyki z telefonów komórkowych.

JF: Czy ta muzyka sprawdza się również jako projekt koncertowy?

MK: Zdecydowanie tak, miałem okazję sprawdzić ten materiał na wielu koncertach w Danii i Polsce. Reakcje publiczności są żywiołowe. Myślę, że wynikają one z melodycznego bogactwa polskiego folkloru i energii, którą wkładamy w improwizację.

JF: A jakie są twoje najbliższe plany koncertowe?

MK:Nie będzie to raczej aktywny rok, jeśli chodzi o granie koncertów. Planuję kilka koncertów promujących płytę, a w wakacje europejską trasę z sekstetem Kathrine Windfeld oraz kilka występów w Kopenhadze. Ze względu na zaistniałą sytuację, ciężko jest o bardziej sprecyzowane plany. Mam tylko nadzieję, że niebawem koncerty na żywo wrócą, bo spotkań z publicznością, jak każdemu artyście, bardzo mi brakuje.

Rozmawiał: Andrzej Białkowski

Autor: Andrzej Białkowski

http://jazzforum.com.pl/main/cd/konarski-folks

Marek Konarski – Konarski & Folk(s) – MK Records

To jedna z najbardziej zaskakujących płyt, jakie ostatnio pojawiły się na naszym rynku muzycznym. “Konarski & Folks” to fonograficzny debiut saksofonisty Marka Konarskiego. Na albumie znajdziemy i kompozycje autora i bardzo interesujące odczytania polskiej klasyki. Marek Konarski opowiedział o płycie Pawłowi Błędowskiemu w audycji “Wydział Muzyki”.

Autor: Paweł Błędowski

radio.lublin.pl/2021/04/marek-konarski-zaskakuje-plyta-konarski-folks/

“Konarski & Folks” to kolejna znakomita płyta nagrana z udziałem młodych jazzmanów wywodzących się z grona wychowanków Akademii Muzycznej w Poznaniu. Liderem przedsięwzięcia jest gorzowski saksofonista Marek Konarski związany z Małą Akademią Jazzu i klubem Pod Filarami, który swą muzyczną edukację kontynuował w Syddansk Musik Konservatorium w Danii oraz oraz Sibelius Academy of Music w Finlandii. Muzyk miał okazję współpracować z takimi jazzmanami jak m.in. Jerry Bergonzi, Anders Mogensen, Kenneth Dahl Knudsen, Tim Hagans (album “Eternal Forge”, 2018) czy Tomasz Dąbrowski. W roku 2012 z zespołem Tone Raw (M.Konarski – saksofon, Sebastian Zawadzki – fortepian, Thomas Kolarczyk – kontrabas i Kuba Gudz–perkusja) został laureatem konkursu na Jazzowy Debiut Fonograficzny organizowany przez Instytut Muzyka i Tańca w Warszawie, a trzy lata później zdobył przyznany przez Duński Związek Muzyków Jazzowych na wyspie Fyn, tytuł Muzyka Roku 2015. Marka Konarskiego mieliśmy okazję usłyszeć też na płytach: “Poznan Jazz Philharmonic Orchestra plays Weezdob” (2018) i albumie Kwartetu Marka Jakubowskiego “Colors” (2019).
Płytę firmowaną szyldem Konarski & Folks wypełniają autorskie utwory saksofonisty oraz dwie transkrypcje polskich melodii tradycyjnych: “Jabłuszko” i “O mój rozmarynie“.
Konarski & Folks to: lider Marek Konarski (saksofon, kompozycje, aranżacje), Artur Tuźnik (fortepian), jeden z najbardziej aktywnych muzyków młodej poznańskiej sceny jazzowej (m.in. Weezdob Collective, Global Schwung Quintet i Marek Jakubowski Quartet) kontrabasista Damian Kostka, oraz  współpracujący od lat z liderem projektu Kuba Gudz (perkusja). Gościnnie w utworze “O mój rozmarynie” zaśpiewała znana m.in. z formacji Sphere, Equilateral Trio, oraz eksperymentalnego duetu tworzonego z duńskim perkusistą Stefanem Pasborgiem, Ania Rybacka.
Program płyty pod względem stylistyki stanowi zgrabne połączenie jazzu, muzyki klasycznej i folkowej. Odnajdziemy tu zarówno słowiańskie klimaty jak posmak skandynawskiego jazzu i echa nowoczesnego be-bopu, a nawet jednoznaczne nawiązania do muzyki klasycznej (poprzedzony solową improwizacją saksofonu “Preludium“, a zagrany przez Konarskiego w duecie z Arturem Tuźnikiem “Chopin“). Mimo iż autorem projektu i niekwestionowanym liderem przedsięwzięcia jest saksofonista, każdy z instrumentalistów kwartetu w zawartej na płycie muzyce odcisnął wyraźne piętno swej indywidualności. Szczególnie wyraźnie zarysowana jest rola fortepianu (w jednym przypadku pianina), za którym zasiada mieszkający w Kopenhadze i z powodzeniem prowadzący tam własne składy, wielokrotnie nagradzany Artur Tuźnik.
Pełne wysublimowanej melodyki stonowane tematy, rozjaśniają intelekt i prowokują wyobraźnię. Wychylającymi się z tej konwencji przerywnikami jest zainspirowana krakowiakiem i oberkiem, skoczna, pełna ekwilibrystycznej wirtuozerii każdego z instrumentalistów “Cracovia“, gdzie Kwartet pozwala sobie na prawdziwe improwizacyjne szaleństwo, oraz zamykający program żywiołowy “Highlands Blues“.
Kapitalne, pełne świeżych pomysłów kompozycje i znakomita praca całego zespołu. Tej płyty po prostu chce się słuchać.

Autor: Robert Ratajczak
https://longplayrecenzje.blogspot.com/2021/04/konarski-folks-2021.html

Marek Konarski jest absolwentem Syddansk Musik Konserwatorium w Danii oraz Sibelius Academy of Music w Finlandii, a także wychowankiem Małej Akademii Jazzu prowadzonej przez Bogusława Dziekańskiego i gorzowski Jazz Club “Pod Filarami”. W swoim  dorobku ma współpracę i nagrania z najlepszymi światowymi muzykami, takimi jak: Tim Hagans, Jerry Bergonzi czy Anders Mogensen.

Wiedza zdobyta przez Marka Konarskiego na europejskich uczelniach, przywiązanie do polskiej kultury oraz podróże zaowocowały unikatowym projektem, który stanowi  niezwykłe połączenie jazzu, muzyki klasycznej  i polskiej muzyki folkowej. Oprócz autorskich kompozycji lidera, na płycie znajdziemy dwie zupełnie nowe odsłony znanych polskich pieśni.

Do udziału w projekcie saksofonista zaprosił wybitnych polskich artystów, absolwentów najlepszych uczelni muzycznych. Każdy z nich mimo wykształcenia jazzowego wykazuje silne przywiązanie do polskiej kultury muzycznej.

Muzycy:

Marek Konarski – saksofon, kompozytor, aranżer
Artur Tuźnik – fortepian
Damian Kostka – kontrabas
Kuba Gudz – perkusja

gościnnie:
Ania Rybacka – wokal

Tracklista:

1. Marika (5:28)
2. New Folk (4:41)
3. Preludium (1:34)
4. Chopin (5:21)
5. Jabłuszko (3:37)
6. Cracovia  (4:33)
7. Helsinki  (5:13)
8. O Mój Rozmarynie  (2:48)
9. Highlands Blues  (4:49)

https://www.rmfclassic.pl/polecamy/Plyty,7/Konarski-Folks,43885.html

Marek Konarski – zwycięzca wielu konkursów, Muzyk Roku 2015 duńskiej wyspy Fyn. Współpracuje i nagrywa z najlepszymi światowymi muzykami, takimi jak: Tim Hagans, Jerry Bergonzi czy Anders Mogensen. Absolwent Syddansk Musik Konserwatorium w Danii oraz Sibelius Academy of Music w Finlandii. Wychowanek Małej Akademii Jazzu prowadzonej przez Bogusława Dziekańskiego i gorzowski Jazz Club “Pod Filarami”.

Wiedza zdobyta na europejskich uczelniach, przywiązanie do polskiej kultury oraz podróże zaowocowały tym unikatowym projektem, który stanowi wyjątkowe połączenie jazzu, muzyki klasycznej i polskiej muzyki folkowej. Oprócz autorskich kompozycji lidera, na płycie znajdziemy dwie zupełnie nowe odsłony znanych polskich pieśni.

Do udziału w projekcie saksofonista zaprosił wybitnych polskich artystów, absolwentów najlepszych uczelni muzycznych. Każdy z nich mimo wykształcenia jazzowego wykazuje silne przywiązanie do polskiej muzyki klasycznej oraz folkowej.

Marek Konarski – saksofon
Artur Tuźnik – fortepiano
Damian Kostka – kontrabas
Kuba Gudz – perkusja
gościnnie Ania Rybacka – wokal

Projekt okładki: Alicja Piotrowska, Kuba Piechota.
Mix & Master Brian Massaka

Album dostępny w sprzedaży od 09.04.2021

https://tvpkultura.tvp.pl/52948920/plyta-konarski-folks-premiera-09042021